اخلاص در تأليف كتاب

اخلاص در تأليف كتاب

من اين قضيه را از آقاى واله، از منبرى ‏هاى متّقى مشهد، شنيدم. او مى ‏گفت: بعضى از كتاب‏فروشها با مرحوم حاج ميرزا على محدّث زاده [فرزند مرحوم شیخ عباس قمی] قرار گذاشته بودند كه بعضى از نواقص مفاتيح الجنان را تكميل كنند. (در ذهنم است كه آقاى واله مفاتيح گفت، ولى از شخص ديگرى شنيدم كه منتهى الآمال گفت.)

براى مثال اگر شعرى نوشته شده، ولى اسم شاعرش ذكر نشده است، اسم شاعر ذكر شود يا اگر در جايى گفته: «براى اين مطلب به اقبال رجوع شود»، همان‏جا دعا نقل شود تا نيازى به مراجعه نباشد؛ چون همه اشخاص به اين كتابها دسترسى ندارند. آقاى حاج ميرزا على هم قبول كرد.

حاج ميرزا على شب خواب پدرش را مى‏ بيند. مرحوم شيخ عباس به وى مى ‏گويد: اين كار را نكن. من عمداً اين كار را كرده ‏ام.

اينكه من اسم آن شاعر را ذكر نكردم و فقط به نقل شعر بسنده كردم، بدان جهت بود كه شعرش خوب بود، ولى شاعر درويش و صوفى يا منحرف بود. خوب بودن شعر مصحّح اين نيست كه از شاعر ترويج كنم؛ لذا عمداً نخواستم اسم شاعر مطرح شود.

علت عدم نقل كامل آن دعاها اين است كه صاحبان كتب دعا، برگردن ما حق دارند و بايد حقوق آنها محفوظ بماند. من حس كردم اگر اين كتاب منتشر شود، ممكن است آن كتب ادعيه به انزوا كشيده شود و كم كم منسوخ شوند. لذا عمداً اين كار را كردم تا اگر كسى دسترسى داشت، به آن كتب مراجعه كند.

علت اينكه كتابهاى مرحوم شيخ عباس قمی شيوع پيدا كرده است، اخلاص ايشان و مراعات كردن اين نكات است. رضوان الله علیه.