تم پیشفرض

اگر بداند که اگر در شهر اول ماه دیده شود، در شهر دوم هم ماه دیده میشود، اول ماه در هر دو ثابت است و در غیر این صورت اول ماه در شهر دیگر ثابت نیست و لازم نیست در تمام مناطق یک کشور، اول ماه از یک شب آغاز گردد.

اگر بعد از ظهر از ماندن در آنجا منصرف شود، چنانچه یک نماز چهار رکعتی ادایی خوانده باشد، تا وقتی که در آنجاست روزه هایش صحیح است و باید نمازهای خود را تمام بخواند؛ و چنانچه نماز چهار رکعتی ادایی نخوانده باشد، روزۀ آن روزش صحیح است ولی روزهای بعد را نمیتواند روزه بگیرد.

اگر وقت برای قضای روزه وسعت داشته باشد و روزه بودن مخالف حق شوهرش باشد، روزهاش صحیح نیست. کفّاره بر عهدۀ خود اوست؛ ولی در تأخیر با عذر بنا بر احتیاط وجه آن را شوهر بپردازد.

ترتیب لازم نیست. البته باید قضای روزه های سال آخر را قبل از ماه رمضان بجا آورید.

در فرض سؤال، افطار عمدی جایز نیست، خواه پیش از ظهر باشد، خواه بعد از ظهر؛ و اگر بعد از عصر افطار کرده، باید به ده مسکین، هرکدام یک مد طعام بدهد، و اگر نمیتواند سه روز روزه بگیرد. اگر بعد از ظهر و قبل از عصر افطار کند نیز بنابر احتیاط همین حکم را دارد. ولی افطار قبل ازظهر کفّاره ندارد؛ هر چند برای تأخیر روزۀ قضا تا ماه رمضان بعد، باید یک مد طعام نیز به مسکین بدهد.

خیر. افطار برای افراد پیر در صورت مشقت جایز است؛ ولی برای دیگران باید مشقت بهگونه ای شود که از ادامۀ روزه بر جان خود بترسند یا روزه برایشان ضرری باشد یا غیرقابل تحمل شود.

اگر شکش موجب شده بترسد، نباید روزه بگیرد

اگر ضعف و ناتوانی مانع روزه است، باید مقدمات لازم جهت روزه گرفتن را -هر چند به اینکه خود را تقویت نماید- فراهم نماید؛ و همچنین است بنا بر احتیاط مستحب، اگر مریضی مانع روزه است.

اگر در هنگام اذان صبح، به قصد سفر شرعی، خارج از وطن باشد و به مسافت شرعی برود -که مجموع رفت و برگشت حدود چهل کیلومتر است- و در این سفر پس از اذان صبح، کاری که روزه را باطل میکند انجام دهد، نسبت به روزۀ آن روز تکلیفی ندارد و تنها باید قضای آن را بجا آورد.

واجب است روزۀ خود را بگیرید. اطاعت از شوهر در این موارد، حرام است.