«يا مَوْلاتى يا فاطِمَةُ أَغيثينى»
شخصی درباره نمازی که برای استغاثه به حضرت زهرا «سلام الله علیها» در مفاتیح الجنان نقل شده پرسید و گفت از آداب آن این است که پس از نماز، در سجده صد مرتبه «يا مَوْلاتى يا فاطِمَةُ أَغيثينى» گفته شود. آیا چنین ذکری در سجده صحیح است با این که سجده مخصوص خداوند است؟!
در پاسخ گفتم:
کاری که از دیگری درخواست می شود اگر مربوط به عمل مستقیم وی باشد که تحت اختیار و قدرت اوست، معنایش این است که مستقیماً این کار را انجام بده، و اگر مستقلاً تحت اختیار او نیست معنایش این است که برای آن کار، واسطه شوید و مشکل مرا حل کنید.
معنای آن عبارت در سجده این است که یا فاطمه، از خداوند بخواهید، که آن حاجت من برآورده شود و گره از مشکل من باز شود. اگر کاری مربوط به خداوند است، باید از ناحیه خدا درست بشود.
اگر کسی عقیده اش این باشد که افراد مستقل هستند، علت تامه هستند برای ایجاد، آن وقت حتی درخواست امور عادی نیز از افراد معمولی، شرک است. امور عادی هم تا خداوند اجازه ندهد و تقدیر و تدبیر نکند تأثیر نمی گذارد. درمان طبیب، اثرگذاری دارو و .. نیز مستقل از مشیّت و اراده خداوند نیست. بنابراین ذکر آن سجده، نه تنها شرک نیست بلکه از مصادیق امر خداوند است که «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ».
مرحوم حاج سید مصطفی سرابی شاعر بود. شعرهای مفصلی دارد که چند تا از آنها را حفظ هستم. اشعاری نیز در مدح اهل بیت علیهم السلام دارد. شعری درباره حضرت سید الشهدا علیه السلام گفته است که برخی از ابیات آن چنین است:
در ولای دوست، ترک ما سوا خواهیم کرد
تن رها یکباره از قید هوا خواهیم کرد
طَیلسان شهر ناسوتی به یک سو افکنیم
از پرند مُلک لاهوتی، قبا خواهیم کرد
.
گر بگرداندیم مروارید جان در خاک او
سرخ با خونش که چون خون خدا خواهیم کرد
ما منادی، حق منادا، حاجت ما قرب حق
پس حسینِ عشق را حرف ندا خواهیم کرد
ما پر از شور حسینی، خالی از خود، همچو نی
پس به دشت نینوا، چون نی، نوا خواهیم کرد
این قصیده مفصل است. مقصود این که وی تعبیر زیبایی از وسیله و واسطه بودن حضرات معصومین علیهم السلام برای رسیدن به قرب الهی به کار برده است. ما منادی، حق منادا، حاجت ما قرب حق، پس حسینِ عشق را حرف ندا خواهیم کرد.
