کرامات و آثار زیارت ائمه(ع)
نبات بالای ضریح و شفای بیماری
چند سفر که مشهد رفتم، مریض شدم. تصمیم گرفتم که مشهد مشرف نشوم؛ چون بر اثر مریضی برای حرم رفتن حال پیدا نمی‌کردم. یک وقت همشیره ما می‌خواستند با اتوبوس به مشهد بروند. هفده ـ هجده تا جا گرفته بودند که احتیاطاً یکی ـ دو تا برای ما بود.
خانواده تصمیم گرفت با آنها برود؛ اما رفتن بدون من برایش خیلی سخت بود. اصرار کرد که من هم بیایم. من هم امتناع کردم. خیلی اصرار کرد. سرانجام برای راه انداختن خانواده رفتم تهران که قرار بود از آنجا به مشهد بروند. باز هم در شبی که فردایش قرار بود بروند، خانواده اصرار کرد که من هم بیایم.گفتم: من مریض می‌شوم. بالأخره مصالحه شد که استخاره کنم و اصرار کرد که پس استخاره کن. استخاره کردم، رفتن با آنها خوب آمد. باز من گفتم: این کفایت نمی‌کند. قرار شد بر ترک آن هم استخاره کنم. اگر استخاره بد آمد، بروم. استخاره بد آمد. برای همین با آنها رفتم.
وارد مشهد که شدیم و می‌خواستیم منزلی پیدا کنیم، به حاج شیخ محمدحسین بروجردی (پسر حاج میرزا مهدی) برخورد کردم. گفتم که وضعم این جوری است. گفت: من نبات تبرک شده‌ای دارم که چند ماه بالای ضریح بوده. نبات را به ما داد. حال ما آن سال خوب شد. سال بعد هم رفتیم، از آن نبات داد. دو ـ سه سال از آن نبات گرفتیم. بعد هم دیگر احتیاج پیدا نکردیم. بعد از آن سال، سفرهای مشهد از بهترین سفرهای ما بود. هیچ سفری مثل سفر مشهد نداشتیم که تا آخر حالم خوب باشد.
