اهتمام به عزاداری
اهتمام به عزاداری
شنیدم زمانی که مرحوم آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری در سامرا بود، در جلو دسته عزاداری حرکت می کرد و شعر عربی معروفی را دم می داد.[1] در قم هم ایشان در جلو دسته عزا حرکت می کرد و دسته جات علماء پشت سر ایشان راه می افتادند. البته گاهی دسته سادات جلو دسته شیوخ بود و آقای حاج شیخ جلو دسته شیوخ حرکت می کرد و گاهی هم جلو همة دسته جات (اعم از سادات و شیوخ) حرکت می کرد.
[1] در کتاب شرح احوال آیة الله اراکی (ص ۳۹۱) از آیة الله اراکی چنین نقل شده است:
«ماه محرم که پیش می آید، دهة عاشورا مرحوم حاج میرزا حسن شیرازی رأیش قرار می گیرد که دستة سینه زن از طلّاب بیرون بیاید روز عاشورا در همان «سرّ من رآ». نوحه خوانش که باشد؛ نوحه خوانش را حاج شیخ عبدالکریم قرار می دهند. چون هم جوان بوده است و هم جَهوری الصوت بوده، صوتِ خیلی بلندی داشته است و آن اشعاری که می خوانده است، من هم یک شعرش را یادم است، من نبودم ولی خودش می گفت: «یا علی المرتضی غوث الوریٰ کهف الحجیٰ» این را می گفته است. اشعاری هم بعدش بوده است، آن اشعار بعدی را که می خوانده است، این یکی را همه دم می گرفتند». دربارة این شعر در ص۲۸۹-۲۹۰ همان کتاب از آیة الله اراکی نقل شده:
«اشعار یک صفحه بود که مرحوم آقا سید اسماعیل – پدر آقا سید عبدالهادی شیرازی معروف – در مصیبت سروده بود».
