اهتمام در نهی از منکر

اهتمام در نهی از منکر

من قبلاً مطلبی دربارة حاج میرزا محمود بروجردی از آقای دوانی شنیده بودم و برای کسی نقل کردم. او هم برای آقای دوانی بازگو کرده بود. وی گفته بود: این مطلب یادم نیست ولی آقای زنجانی حافظه‌اش خوب است و حتماً همین است.

عموی اعلای آقای بروجردی مرحوم حاج میرزا محمود بروجردی[1] صاحب المواهب السنیة فی شرح الدرّة النجفیة[2] عالم فوق‌العاده‌ای بود. وی بسیار ملّا و متنفّذ و مصداق (و لا یخافون لومة لائم»[3] بود و در نهی از منکر و اجرای حدود خیلی اهتمام داشت. صاحب المآثر و الآثار درباره وی نوشته است:

در امر به معروف و نهی از منکر قلبی قوی داشت و از این جهت چند بار به دربار گردون‌مدار احضار گردید.[4]

آقای دوانی از مرحوم آقای بروجردی نقل کرده بود: حاج میرزا محمود در اواخر عمر به فکر افتاد به نجف برود تا در آنجا از دنیا برود و در مقبرة عمّ اعلایش سید بحرالعلوم[5] دفن گردد. در آن روزگار رفتن به نجف بسیار دشوار بود. وقتی وارد نجف شد، در بدو ورود اطلاع پیدا کرد که یکی از پسرانش متصدی افتاء و قضاء شده است که از شؤون مجتهدین و فقها است. حاج میرزا محمود که او را صالح برای این کار نمی‌دانست و از طرفی فرستادن پیغام را نیز نافع نمی‌دید، با این‌که پیر و کهنسال و خسته ی سفر بود، وظیفة شرعی خود را نهی از منکر پسرش تشخیص داد و از همانجا عزم بازگشت به بروجرد نمود. آقای بروجردی می‌فرمود: من در آن وقت کودکی هشت – نُه ساله بودم[6] و با پدرم به منزل حاج میرزا محمود رفته بودیم. هنوز صدای حاج میرزا محمود در گوش من است که داد می‌زد: «بروید به او بگویید این کار را کنار بگذار! این کارها را رها کن، به تو نیامده».

آقای بروجردی می‌فرمود: من فکر نمی‌کنم صفحات غرب[7] دیگر کسی مانند وی ببیند!

آقای دوانی این قضیه را خودش برای من نقل کرد، ولی بعداً فراموش کرده بود.