الجمعة 04 جُمادى الآخرة 1446 - جمعه ۱۶ آذر ۱۴۰۳


کونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَکونُوا عَلَيْنا شَيْناً

یکی از مهمترین انتظارات امامان معصوم علیهم السلام از شیعیان این است که پیروان آنها از نظر اخلاقی برخوردار از اوصاف نیك و پسندیده، و دارای اخلاق زیبای اسلامی باشند. به عبارت دیگر از روایات مختلف چنین بر می آید که علاوه بر اظهار تشیع و ولایت اهل بیت علیهم السلام، عمل به وظایف دینی و ترک گناهان نیز باید مورد توجه شیعیان آنها باشد. این نکته در روایات متعددی از امامان معصوم علیهم السلام تاکید شده و بدان سفارش شده است.

به طور کلی در خود کلمه شیعه، یک نوع التزام عملی نهفته است. شیعه را بدین جهت شیعه می نامیدند که در گفتار و کردار و اخلاق، از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و حضرت امیرالمؤمنین و ائمه اطهار علیهم السلام پیروی می کردند. عمل، لازمه ایمان واقعی است. اگر عمل نباشد، معلوم می شود ایمان او نیز مفهومی و صوری است .

در همین زمینه در روایتی از امام صادق (علیه السلام) می خوانیم: «شیعتنا اهل الهدی و اهل التقی و اهل الخیر و اهل الایمان و اهل الفتح و الظفر» [1]شیعیان ما اهل هدایت و تقوا، اهل خیر و نیكی و اهل ایمان و پیروزی و موفقیت می‎باشند.

امام صادق(علیه‎السلام) در روایت دیگری از شیعیان درخواست می‎كند كه: «كونوا لنا زینا ولا تكونوا علینا شیناً، قولوا للناس حسنا واحفظوا السنتكم و كفوا عن الفضول و قبح القول؛[2] (شیعیان) زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیكو سخن بگویید، و زبانتان را حفظ كنید و از زیاده‎روی و زشت‎گویی بازدارید.

یكی از شیعیان حضرت به نام «شقرانی» از تقسیم بیت المال توسط خلیفه وقت «منصور دوانیقی» محروم ماند، در كنار خانه خلیفه منتظر فرصت بود تا با شفاعت و وساطت كسی حق خود را بگیرد، حضرت صادق(علیه‎السلام) سهم او را گرفت و به وی داد آنگاه فرمود: ای شقرانی اعمال نیك از همه نیكو است، ولی از تو نیكوتر است چون به ما نسبت داری (و شیعه ما هستی) و كارهای زشت از همه زشت است ولی از تو زشت‎تر است(چون كه به ما نسبت داری).»[3]

بنابراین اظهار مودّت و دوستی اهل بیت علیهم السلام اگر با عمل به وظایف و اجتناب از گناهان همراه نباشد، موجب سعادت اخروی و نجات از مهالک نخواهدشد، چنانچه ولایت اهل بیت علیهم السلام جز از طریق انجام دادن وظایف دینی و اجتناب از معاصی حاصل نمی شود.


[1] -کافی . ج 2 ص 233

[2] – بحار ج 65ص 151 . به همین مضمون در روایات دیگری نیز به این نکته تذکر داده شد ه است .مانند کافی ج 2 ص 77

[3] – سفینة البحار، ج 1، ص 708 / المناقب: ج 4 ص 236، بحار الانوار ج 65 ص 151