رابطه صمیمانه آیت الله سید احمد زنجانی و امام خمینی(رضوان الله علیهما)
رابطه صمیمانه آیت الله سید احمد زنجانی و امام خمینی(رضوان الله علیهما)
آقای خمینی نامه ای به حاج آقای ما نوشته بود. بخشی از آن که فی الجمله عبارتش در ذهنم است، این بود:
«حضرت آیة الله زنجانی! اشتغال و گرفتاری به دنیا، دوستان را مانند قحط سالیِ دمشق از یاد یکدیگر برده، اکنون که شنیدم کسالت جناب عالی شدّت پیداکرده، خواستم چند خطی ـ یا تااندازه ای ـ انجام وظیفه کرده باشم.
این جانب نیز با حوادث دوران پیری دست به گریبانم و نفس های آخر عمر را با گرفتاری داخل و خارج می کشم. از جناب عالی درخواست دعا برای حسن عاقبت دارم.»
حاج آقای ما در ۸۶ سالگی بودند که از دنیا رفتند.
فاصله سنّی ایشان با آقای خمینی دوازده سال بود. آقای خمینی در هجدهم جمادی الآخرة ۱۳۲۰ متولدشده بودند و ایشان در چهارم صفر ۱۳۰۸.
هر دو به هم عشق می ورزیدند. در جلسات در جمع رفقایشان که بودند، امام جماعتشان حاج آقای ما بود. گاهی که نبودند، آقای خمینی امامت می کرد.
آقای خمینی به ایشان خیلی عشق می ورزید. در نامه شان که می گوید: «قحط سالی دمشق»، اشاره به این شعر است:
چنان قحط سالی شد اندر دمشق
که یاران فراموش کردند عشق
حاج آقای ما هم به ایشان علاقه مند بود. یادم است مرحوم والد در نامه ای خطاب به ایشان نوشته بودند:
«اخیراً شعری را شنیده ام. می خواهم آن را به خرج شما بگذارم:
در سینه دلم گم شده تهمت به که بندم
غیر از تو در این خانه کسی راه ندارد
