گزیده”اربعینیات”؛ به زبان آوردن حوائج هنگام دعا

به زبان آوردن حوائج هنگام دعا

فی الکافی بسنده عن أبی عبدالله قال: «إِنَّ اللهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَعْلَمُ مَا يُرِيدُ الْعَبْدُ إِذَا دَعَاهُ وَ لَكِنَّهُ يُحِبُّ أَنْ تبَثَّ إِلَيْهِ الْحَوَائِجُ فَإِذَا دَعَوْتَ‏ فَسَمِّ‏ حَاجَتَكَ.»^[1]

یعنی حضرت صادق علیه السلام فرمود که «محقّقاً خداوند تبارک و تعالی می داند که بنده هنگامی که دعا می کند چه می خواهد و لکن دوست می دارد که حوائج را پراکنده یعنی مبسوط کنند. پس وقتی که دعا کردی، حاجتت را اسم ببر.»

مراد اینست که اسم حوائج را یکی یکی ببرد. مثلاً: «خداوندا! دینم را ادا کن، دشمن را بر من مسلط مکن، فرزندانم را صالح کن، محتاج نامردم مکن، از کرایه نشینی مرا رها کن، زن صالحه نصیبم کن، فرزند صالح عطا کن، زیارت بیت الله روزیم کن، گناهم را ببخش» و هکذا. هر چه را که در دل دارد از حوائج مشروعه بر زبان بیاورد و از خداوند بخواهد.