گزیده الکلام …؛حکم غنا در اسلام

حکم غنا در اسلام

گرچه مغنّى در اين عصر هم خيلى احترام پيدا كرده؛ غنا كه از مناهى الهيّه و محرّمات شرعيّه است، رونقى به سزا يافته، به نحوى كه يكى از علوم شمرده مى ‏شود، مى ‏گويند: علم موسيقى. حتّى در مدارس نيز براى بچّه‏ ها درس قرآن را رسما ترك كرده، در جاى آن موسيقى گذاشتند و آن را هم مانند ساير تقسيمات تعليماتى، به سه دوره ابتدائى و متوسّط و عالى تقسيم نموده ‏اند، در حالتى كه رئيس مذهب ما حضرت جعفر صادق (علیه السلام) مى ‏فرمايد: «مجلس غنا است كه خداوند به اهل آن نظر نمى‏ نمايد.»[1] و باز از آن حضرت، غنا را پرسيدند، فرمود: «داخل خانه‏اى نشويد كه خداوند از اهل آن روگردان است[2]» و روگردانى خدا نيز اثرش همان است كه در خارج مى ‏بينيد و در روزنامه‏ ها مى ‏خوانيد و از راديوها مى‏ شنويد.

خلاصه، غنا و آواز و نواختن تار و ساز، از مناهى خداوند است؛ حتّى آنچه از دهن راديو بيرون مى ‏آيد، شنيدن آن هم داخل در مناهى الهى است. پس مجلس راديو كه صداى غنا يا ساز را تحويل مى ‏دهد، آن مجلس نيز مجلس غنا است كه خداوند به اهل آن نظر نمى‏ نمايد؛ چون راديو، آلت نقّاله صوت است، پس هر چه از دهن راديو بيرون مى‏ آيد، حكم آن، حكم خارج است. پس اگر شنيدن آن، در خارج حرام باشد، شنيدن آن از راديو نيز حرام است؛ و اگر حلال باشد، حلال. و چون شنيدن غنا و آواز و يا غيبت مثلاً در خارج حرام است، پس در راديو نيز حرام است.

خلاصه، حرفى كه از دهان راديو بيرون مى ‏آيد، حكم حرفى را دارد كه از دهان گوينده ‏اش بيرون مى ‏آيد؛ شنيدنش حلال باشد، حلال؛ حرام باشد، حرام.