کتاب الاعتکاف سال 90

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 10 تاریخ: 90/11/16 خطاي در تطبيق و تقييد در قصد در عبادات: بحث در اين بود كه قصد وجوب و يا قصد استحباب اگر كسي مي‌كند و خلاف آن در مي‌آيد، در متن مي‌فرمايند: اين دو حالت دارد: يك مرتبه آن كه خلافش در آمده است قيدي بوده […]

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 9 تاریخ: 90/11/15 قصد وجه در عبادات: «و لا يعتبر فيه قصد الوجه كما في غيره من العبادات و إن أراد أن ينوي الوجه ففي الواجب منه ينوي الوجوب و في المندوب الندب و لا يقدح في ذلك كون اليوم الثالث الذي هو جزء منه واجبا لأنه من […]

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 8 تاریخ: 90/11/11 در بحث شرطيت تعيين در صحت اعتکاف، مرحوم آقاي حكيم و مرحوم آقاي خوئي فرمايشي دارند که بايد يك قدري بيشتر بحث شود. هر دو فرموده‌اند كه تعيين در جايي است که شئ اي، تعيّن ثبوتي داشته باشد تا شخص، تعيين يكي از دو شيء […]

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 7 تاریخ: 90/11/10 اشكال بر وجود دليل بر صحت اعتكاف صبي: آقاي خوئي يك بياني در آخر دارد كه ايشان فرق مي‌گذارند ما بين مجنون و صبي و مي‌فرمايند: حديث رفع الزام را بر مي‌دارد و مشروعيت احتياج به دليل دارد و در باب صبي ما دليل داريم؛ […]

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 6 تاریخ: 90/11/09 استدلال آقاي خويي بر اشتراط عقل در اعتكاف: عرض شد آقاي حكيم علت اين كه در اعتكاف عقل شرط است، فرمودند: چون فاقد عقل قصد ندارد. ما عرض كرديم كه اين دليل تمام نيست. مرحوم آقاي خويي طور ديگري بحث كرده است، ايشان مي‌فرمايند: حديث […]

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 5 تاریخ: 90/11/08 اشتراط ايمان در اعتكاف: بحث راجع به اين بود كه آيا ايمان در صحت عبادات شرط است يا نه؟ آقاي حكيم، هم در بحث اعتكاف و هم در بحث صوم ادعاي اجماع مي‌كنند بر اشتراط ايمان در صحت عبادت، مي‌فرمايند: شرط صحت است للاجماع و […]

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 4 تاریخ: 90/10/20 ذوق فقاهتي در نيابت از حي: نيابت از حي در اعتكاف را عرض كرديم كه يك شمّ الفقاهه‌اي مي‌خواهد كه انسان بگويد؛ همان طوري كه نيابت در زيارت معصومين «عَلَيْهِم السَّلَامَ» و… در تشرف به اين اماكن مقدسه استحباب دارد، پس شخص مي‌فهمد در يكي […]

باسمه تعالي کتاب الاعتكاف/ سال اول: شماره 3 تاریخ: 90/10/19 «كتاب الاعتكاف و هو اللبث في المسجد بقصد العبادة»[1] اين تعبير يعني اين كه به قصد عبادت ديگري لبث را انجام بدهد؛ نه به قصد نفس اللبث. بعد از آن مي‌فرمايند: «بل لا يبعد كفاية قصد التعبد بنفس اللبث». اولي طبق تعريف مشهور است و […]