الف) اگر شوهر، زن خود را مجبور به نزدیکی کند، باید کفّارۀ وی را بپردازد؛ ولی به طور کلی کفّارۀ زن بر عهدۀ شوهر نیست، مگر کفّاره‌ای که به خاطر عذر از روزه بر زن واجب شده، که بنا بر احتیاط شوهر باید مبلغ آن را بر عهده بگیرد؛ ولی در هر صورت ادای آن بر عهدۀ زن است. ب) ساقط نمی‌شود.

شخص پیری که به جهت مشقت داشتن روزه نگرفته و نیز زنی که در دوران باردار یا شیردهی روزه برای خودش یا بچه ضرر داشته است، می‌توانند فوراً فدیه بدهند؛ ولی سایرین بنا بر احتیاط، نمی‌توانند پیش از ماه رمضان آینده پرداخت کنند.

اگر عرف دیگر آن جا را محل زندگی وی نمی‌داند، یعنی از زندگی در آن جا منقطع و کنده شده، بدون قصد اقامت ده روز، نمازش شکسته است و روزۀ وی صحیح نیست.

اگر خودتان توانایی پرداخت آن را -هر چند در آینده- ندارید، بر عهدۀ کسی نیست و اساساً اگر از گرفتن روزه عاجز باشید -نه اینکه روزه برای شما حرجی باشد و با مشقت شدید بتوانید روزه بگیرید- پرداخت کفّاره بنا بر احتیاط استحبابی است.

اگر با اینکه از گفتۀ وی اطمینان نکرده است افطار نموده، قضا و کفّاره واجب است.

صحیح است مگر آنکه با داخل شدن مجدد وسایل در دهان، رطوبت همراه آن فرو رود.

خیر، باید نیت روزه داشته باشد و تا از شهر خارج نشده، نمی‌تواند افطار کند. البته اگر از شب نیت سفر داشته و هنگام اذان صبح در وطن یا جایی باشد که روزه صحیح است، مسافرت پیش از ظهر جایز نیست، مگر آنکه سفر لازم یا برای امور شرعی مانند زیارت باشد.

همین‌که از قبل بنا داشته آن روز را روزه بگیرد، کافی است و از قلب گذراندن نیّت لازم نیست.

معیار، اطمینان به طلوع فجر است و این اطمینان در مناطق ایران تقریباً با تأخیر هشت تا چهارده دقیقه (بر حسب مناطق و فصول مختلف سال) از اذان رسانه حاصل می‌گردد (در این ‌مورد می‌توانید بر اساس محاسبه تقویم مؤسسه لواء عمل کنید). تا پیش از حصول این اطمینان، امساک لازم نیست هرچند احتیاط خوب است؛ در شبهای مهتابی (12 تا 25 هر ماه قمری) نیز از همین زمان باید برای روزه امساک کنید اگر‌چه نماز را باید حدوداً ده دقیقه بعد از این زمان بجا آورید

باید قبل از طلوع فجر تیمم کند.