تم پیشفرض

باید بر اساس اوقات شرعی محل سکونت خود روزه بگیرند و مجرد مشقت عذر نیست. البته اگر به خاطر طولانی بودن روز دچار سختی غیرقابل‌تحمل شوند، می‌توانند روزۀ خود را افطار کنند، ولی بعداً باید قضای آن را بجا آورند. در هر صورت لازم نیست مهاجرت کنند.

الف) در فرض سؤال، دخترتان به سن بلوغ رسیده است. البته اگر روزه گرفتن برایش دارای مشقتی باشد که معمولا قابل تحمل نیست، لازم نیست روزه بگیرد. حال اگر تا ماه رمضان بعد، عذرش ادامه یافت قضا لازم نیست، ولی باید برای هر روز یک مُد طعام (حدود نهصد گرم به‌حساب گندم) به مسکین بدهد. ب) اگر احتمال ضرر در مورد وی منتفی است، ولی محتمل است از گرفتن روزه ناتوان شود یا روزه برایش مشقت شدید داشته باشد، باید روزه را شروع کند و چنانچه دچار ناتوانی یا مشقت شدید شد، رها نماید.

اگر چیزی را به‌صورت مایع فرو ندهد، اشکال ندارد.

معیار، اطمینان به طلوع فجر است و این اطمینان در مناطق ایران تقریباً با تأخیر هشت تا چهارده دقیقه (بر حسب مناطق و فصول مختلف سال) از اذان رسانه حاصل می گردد (در این ‌مورد می‌توانید بر اساس محاسبه تقویم مؤسسه لواء عمل کنید). تا پیش از حصول این اطمینان، امساک لازم نیست هرچند احتیاط خوب است؛ در شبهای مهتابی (12تا25 هر ماه قمری) نیز از همین زمان باید امساک کنید اگر‌چه نماز را باید حدوداً ده دقیقه بعد از این زمان بجا آورید.

اگر مرکز مزبور موقوفه باشد، رعایت آنچه مطابق وقف‌نامه است یا به صلاحدید متولّی شرعی وضع شده است، لازم است. در سایر مراکز نیز اگر کسی که اختیار آن ‌جا را دارد استفاده از امکانات را مشروط به رعایت مقررات نماید، یا رعایت قوانین آن جا، در ضمن قرار شرعی مورد پذیرش قرار بگیرد، رعایت آن لازم است. همچنین است اگر قانون‌گذار رعایت قوانینی را که توسط صاحب اختیار این مراکز وضع شده، لازم بداند.

جایز نیست قبل از غسل کردن بخوابد. چنانچه بخوابد و بیدار نشود، روزه‌اش باطل است و باید تا اذان مغرب امساک کند و علاوه بر قضا، کفّاره هم واجب می‌شود.

اگر در مسافرت چیزی از مفطرات را -هر چند سهواً- مرتکب نشده باشد، باید روزه بگیرد و روزۀ او صحیح است.

خیر. افطار برای افراد پیر در صورت مشقت جایز است؛ ولی برای دیگران باید مشقت به گونه ای شود که از ادامۀ روزه بر جان خود بترسند یا روزه برایشان ضرری باشد یا غیرقابل تحمل شود.

چنانچه تعمد بر خوردن و آشامیدن، جماع، استمنا یا بقا بر جنابت باشد کفّارۀ عمد ثابت میشود. در سایر مفطرات، کفّارۀ عمد مطابق احتیاط استحبابی است.

باطل نیست ولی از ثواب روزه اش کاسته میشود. از حضرت صادق علیه السلام روایت شده است که فرمودند: «إِذَا صُمْتَ فَلْيَصُمْ سَمْعُكَ وَ بَصَرُكَ وَ شَعْرُكَ وَ جِلْدُكَ -وَ عَدَّدَ أَشْيَاءَ غَيْرَ هَذَا- وَ قَالَ لَا يَكُونُ يَوْمُ صَوْمِكَ كَيَوْمِ فِطْرِكَ.» (وقتی روزه گرفتی باید گوش تو، چشم تو، موی تو، پوست تو -حضرت اعضای دیگری را نیز برشمردند- روزه باشند و فرمود: روز روزه بودنت همانند روز روزه نبودنت نباشد).